ရင္ခြင္္နဲ႕ မဆ့ံေတာ့တ့ဲ ခံစားမႈေတြကုိ မွ်ေ၀ေပးထားတ့ဲ ဒီေနရာ{ထြက္ေပါက္}ေလးက ကၽြန္ေတာ္ အတြက္ ေ၀ဒနာျပခန္း…………….. လြမ္းဇာနည္
ကုိယ္ပုိင္တ့ဲ သရဖူ မကာကြယ္ဘဲ
သူမ်ားကုိ အလဲထုိးဖုိ႔ အားထုတ္မေနနဲ႔….၊
ထမ္းမထားခ်င္လုိ႔
လႊတ္ခ်လုိက္တာက ေဆးရွိတယ္…
မထိန္းႏုိင္လုိ႔
လြတ္က်သြားခ့ဲရင္ေတာ့
“ဘ၀သမုိင္း” ပဲ
ႏွလုံးရည္နဲ႔ မႏုိင္လုိ႔
လက္ရုံးရည္နဲ႔ တုိက္ယူရင္
မင္းက တံဆိပ္ၾကိဳက္သူ ျဖစ္သြားမွာေပါ့……၊
အေကာင္ေသး အျမွီးတုိေလးပါ
ဒီေနရာမွာ အဆိပ္မရွိေလာက္ဘူး ဆုိျပီး
မထိပါးလုိက္နဲ႔
၀ိညာဥ္စီးခ်င္း ျဖစ္သြားမယ္………၊
အစြယ္ခ်ိဳး
အညြန္႔ခ်ိဳးမိလုိ႔ကေတာ့
အဲဒါ
ကုိယ့္မီးကုိယ္ေမႊးလုိက္တာပဲ…………….။ ။
ကုိယ္တုိင္ဖြင့္ၾကည့္ဖုိ႔ မၾကိဳးစားဘဲ
အထဲမွာ ဘာရွိသလဲ?
လြယ္လြယ္ မသိခ်င္လုိက္နဲ႔
(လြယ္လြယ္ မသိေစခ်င္လုိ႔ ဖုံးအုပ္ထားတာေလ)
မင္း သိထားရမွာက
ဘယ္အရာမွ
“အလကား” မရဘူး………။ ။
ခံစားခ်က္နဲ႔ ဇြတ္မလုပ္နဲ႔ေလ
တဖက္သား ခံစားခ်က္ကုိ သုံးသပ္ျပီးမွ
ကုိယ့္ကုိကုိယ္ ေတြး,ၾကည့္ ပါလား?
အျမင့္တက္ရင္ ပင္ပန္းမွာစိုးလုိ႔
ကုန္းဆင္းတာ
ေအာက္ေရာက္သြားမယ္ ဆုိတာ မင္းသိသင့္တယ္
ေအာက္တန္းမက်ခ်င္စမ္းပါနဲ႔….
ေတာင္းယူရမွာ ရွက္လုိ႔
လုယူမယ္ …ဆုိရင္
ပုိဆုိးသြားမွာေပါ့
“မင္း ဘာကုိ တန္ဖုိးထားသလဲ”
{ရုိးသားခ်င္တယ္}
သစၥာေဖာက္တာခံခ့ဲရဖူးတ့ဲအခါ
ကုိယ္ခံစားသလုိ
ကုိယ့္ေၾကာင့္ ဘယ္သူမွ မခံစားရပါေစနဲ႔..
မျပည့္ေသးတ့ဲ အုိးလုိ႔ ခံယူထားပါရဲ႔
ျဖည့္ေနခ်င္တယ္
ျမင့္ျမတ္မႈ အတြက္
ျဖဴစင္မႈ အတြက္……….။
အဇၥ်တၱေ၀ဒနာကုိ
ဗဟိဒၶ ေျဖစရာေတြက
ေနသာေစမယ္ မထင္ဘူး…….။
ဟန္ေဆာင္အျပံဳးေတြ မဆိတ္သုဥ္းစတမ္းပြင့္
အမွန္တရားကုိ
အတုေတြျခဳံလႊမ္းထားတ့ဲ မာယာေတာမွာ
သား…….
ေရာေယာင္ျပီး ကဗ်ာမဆန္ခ်င္ဘူး ….ေမေမ
ရင္ထဲက မပါဘဲ ျပဳံးေနတ့ဲ
ေမာေနသူေတြၾကား
သား ကုိယ့္ကုိကုိယ္ ျဖဴစင္စြာ ေမးမိတယ္..
“ဘယ္ေနရာကေန ေအာင္ျမင္ခ်င္လဲ? ”
သား ရုိးသားခ်င္တယ္ ေမေမ
{ေခၚေဆာင္ရာ ေနာက္ }
*ငါ့ ၀ိညာဥ္က
မင္း ေမာ္ဖူးတ့ဲ ေကာင္းကင္ကုိ မလင္းလတ္ေစခ်င္ဘူး ဆုိရင္
ငါ႔ကုိ ပိတ္ပစ္လုိက္
အဲဒီလုိ ေတာက္ပခ်င္ခ့ဲဖူးပါတယ္……….၊
**ငါ့ ႏွလုံးသားက
မင္းရင္ခြင္ကုိ တခုခု စီး၀င္မက်န္ရစ္ေစဘူး ဆုိရင္
ငါ့ကုိ သိမ္းပုိက္လုိက္
အဲဒီလုိ သေႏၶပုိးနဲ႔
ေအာင္ျမင္မႈကုိ ေမွ်ာ္ကုိးခ့ဲဖူးတယ္….
ဒါေတြ ဇာတ္သိမ္းသြားခ့ဲျပီ…….၊
***အခုေတာ့……..အခုေတာ့……….အခုေတာ့
အေမ့ရင္ခြင္ၾကား ထင္ရွားခြင့္မရွိတ့ဲၾကယ္
တျပည္ကြာနယ္ျခား ေ၀ဒနာေတြပြားယူေနရေပါ့
သား လုိက္ရွာတာ မဟုတ္ဘူး ေမေမ…..
ေခၚေဆာင္ရာ………… ေခၚေဆာင္ရာ……….။
မလုိက္ရင္လည္း က်န္ခ့ဲမွာမုိ႔
ကုိယ္ေလွ်ာက္ေနတ့ဲ ဒီလမ္း
သာယာေအာင္ အပင္ပန္းခံျပီး ခင္းေနရတယ္
“ကုိယ္ရည္ေသြး က,ကြက္ေတြက
သံစဥ္ အပ်က္ဆုံး ” ပဲ ေမေမ…..။ ။
{လူငယ္}
ယုံၾကည္ကုိးကြယ္ရာကုိ
နားစြင့္မေနနဲ႔
ကုိယ္ေလွ်ာက္မယ့္လမ္း
ကုိယ္ဘာသာေဖာက္တာေကာင္းတယ္…….
သူမ်ားလက္ညႈိးညႊန္တုိင္း
လုိက္ၾကည့္ဖုိ႔ မလုိဘူး……
လုိက္ဆုိတ့ဲ အသုံးအႏႈန္းက
ေနာက္လုိက္ဆုိတ့ဲ မုခ် အဓိပၸာယ္ပဲ….
အတုမယူလုိက္နဲ႔
အတုယူရင္ အတုပဲရမယ္….
အစစ္ဆုိတာ
ကုိယ္တုိင္ဖန္းတီးယူရတ့ဲ အရာ…..၊
မေရာက္ေသးတ့ဲ ေရွ႔ကေတာအုပ္ကုိ ျဖတ္ဖုိ႔
ပတ္၀န္းက်င္က
ကုိင္း,ခက္,ဖူး, ပြင့္ေတြကုိ
အကဲျဖတ္ပုိင္ခြင့္ရွိတယ္…..
အဲဒါဟာ
အလြတ္လပ္(လြတ္ကင္း)ဆုံးေသာ
ကုိယ္ပုိင္စြမ္းအားျဖစ္တယ္…….။ ။
{ေရႊေရာင္ေလွ်ာက္လမ္း}
ေလွ်ာက္လဲခ်က္လွပတယ္ ဆုိတာနဲ႔
ထုေခ်လႊာက အမွန္တရား ျဖစ္မလာႏုိင္ပါဘူး…
အခ်ိန္မေပးႏုိင္ရင္
ဘယ္အရာမွ နက္ရႈိင္းမႈ ရွိမွာမဟုတ္ဘူး….
ဘာလုပ္လုပ္
အက်ိဳးမျမတ္ တခုခုက်န္မွ
အဓိပၸာယ္ရွိမယ္…
အျဖစ္လုပ္တယ္ ဆုိတ့ဲ အလုပ္က
အခ်ိန္,တန္ဖုိး, အရည္အေသြး
အလြဲသုံးစားလုပ္မႈပါဘဲ….၊
လုပ္ခ်င္စိတ္တခုတည္းနဲ႔ေတာ့
အားမထုတ္လုိက္နဲ႔
လုပ္သင့္သလား?
လုပ္ရင္ေကာင္းတ့ဲ လကၡဏာျမင္လား?
ပြဲက အဲဒီေတာ့မွ
စတယ္……။ ။
{အသက္ဥာဏ္ေစာင့္}
ေလွ်ာ့မတြက္နဲ႔
အံေခ်ာ္မႈဟာ ႏွစ္သိမ့္စရာမဟုတ္ဘူး
လက္ရွိဘ၀ဟာ
ငယ္ငယ္ကေဆာ့ခ့ဲတ့ဲ
သ႑ာန္လုပ္ အတုကစားပြဲ မဟုတ္ဘူး….
အမွားတ့ဲလား?
တစ္ခါတည္းပါ
လွည္းသားငါးရာ အသက္ေပးလုိက္ရတယ္…..။
{သရဖူ ယူပြဲ}
သံသယကုိ အယုံသြင္းဖုိ႔
စိန္ေခၚပြဲေတာ့ က်င္းပရလိမ့္မယ္….
ေကာင္းကင္က သရဖူယူပြဲ
(စြမ္းႏုိင္လွ်င္)
မည္သူမဆုိ ဆင္ႏႊဲပုိင္ခြင့္ရွိတယ္….
ေလာင္းေၾကးနည္းတာ
ရလာဒ္နည္းတာ ထည့္မေျပာနဲ႔..
အရည္အခ်င္း အစစ္အမွန္နဲ႔ ေအာင္ျမင္ဖုိ႔ အေရးၾကီးတယ္….။
{ၾကိဳးတန္းေပၚက ရင္ခုန္သံ}
***တကုိယ္ရည္ ည ေတြကုိ သရုပ္ခြဲၾကည့္ရင္
ခံယူခ်က္ ဆုိတာ
အငုိမတိတ္တ့ဲ အတၱမုိးသည္းမ်ားလား?
***ေငြ႔ရည္မဖြဲ႔ဘဲ အျငိွဳးတၾကီးသည္းတ့ဲ
ရန္ကုန္[18.10.08 သန္းေခါင္ယံ] မုိး
အေမ႔ရြာမွာ
အဲသေလာက္ရြာ ရင္
အေမ ဘယ္ေလာက္ေပ်ာ္လုိက္မလဲ?
***မထိန္းႏုိင္လုိ႔
အလကားရတာပဲေလ ဆုိျပီး
မ်က္ရည္ေတြကုိ လႊတ္မခ်လုိက္ပါနဲ႔ အေမ……..
***ခုနက
သားေတြ႔လုိက္ရတ့ဲ
ေတာက္ေတာက္ပပ လွ်ပ္စီးအလင္းဟာ
မုိးသည္းသည္း မုိးမည္းမည္းၾကားက
ထြက္လာတာပါ အေမ…….
***သက္တန္႕ေရာင္ဖူးပြင့္လာမယ့္
သားရ့ဲ ေကာင္းကင္ကုိ
ဦးညြတ္ၾကိဳဆုိဖုိ႔
ခံႏုိင္ရည္ေတြ လြတ္က်မသြားေအာင္
ျပံဳးထားၾကတာေပါ့ အေမ….ရယ္…။ ။
<<ခုေတာ့ အေ၀း တျပည္ကြာ>>
{ပဥၥလတ္ကၾကိဳး}
ဒီလမ္းကုိ ေဖာက္တာလည္း ငါ
ဒီလမ္းကုိ ေလွ်ာက္တာလည္း ငါ
ဒီ ဇာတ္ကုိ က,တာလည္း ငါ
ဒီ ဇာတ္ကုိ ေရးတာလည္း ငါ
……….ဇာတ္ေကာင္ ငါ
…….ကယ္တင္ရွင္ ငါ
အတၱကုိ ေရႊခ်တာ ငါ
ရန္ကုန္မွာ သာခ်င္တ့ဲ လ, ငါ
ကုိယ္ထူကုိယ္ထ
ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပဳံးျပရင္း
ပဥၥလတ္ဆန္ခ်င္တ့ဲ ငါ
နိဒါန္း အလြန္မွာ ရႈံးနိမ့္လုိ႔
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ လြတ္က်သြားတ့ဲအခါ
ရြာ မွာေတာင္ လင္းလတ္ခြင့္မရွိရွာေပါ့
အခုေတာ့
ဒီ ဇာတ္ညႊန္းကုိ မခ်ိဳးဖ်က္ဘဲ
ဆက္မက,ႏုိင္လုိ႔
သား…..
က,ရင္း က,ကြက္ က်ိဳးသြားတယ္
အေမ……….။ ။
{ေခါင္းျမွီးျခဳံ မ်က္ရည္}
**ျပဳစားခ်င္လုိ႔ မဟုတ္ဘူး
တဖက္ကမ္းခတ္ တတ္ေျမာက္ခ်င္လုိ႔
သင္ယူေလ့လာတ့ဲ ပညာ….
***တထြာအေ၀းကုိ ေျပးထြက္ခ့ဲတာ မဟုတ္ဘူး
တျပည္ကြာ အေ၀း………..
**ဘယ္ေလာက္ျမင့္ျမတ္သလဲ မသိဘူး
ေပးဆပ္ရတ့ဲ မ်က္ရည္
ကုိယ္သာ အသိဆုံး…..
**ေမတၱာတရားက်မ္းသင္ယူတာ
မ်က္ရည္ အနက္ အလုိလုိတတ္ေျမာက္ခ့ဲတယ္……
“ေခါင္းျမွီးျခဳံ မ်က္ရည္ ဆုိတာ
ငုိသူသာ အသိဆုံးပါဘဲ”
၀ဏၰပဘာေလာက္ေတာ့
ဆုိ ့နင့္စြာ မေၾကကြဲရပါဘူး
အလကၤာမသိလုိ ့ ကာရံမမိတာကုိ
ကဗ်ာလုိ ့ မသတ္မွတ္ခ်င္လဲရပါတယ္
ဒီရင္ခြင္ဟာလည္း
တကယ္ကုိ စိတၱဇလြင္ျပင္
ဒီခံစားမႈကလည္း
ေ၀ဒနာ စစ္စစ္ပါ
“အနမတဂၢ စီးခ်င္း”
ခလုတ္ထိမွ လမ္းေပ်ာက္ျပီလား လုိ ့ မေတြးဆေစခ်င္ဘူး
ဒီလမ္းဟာ ဘယ္သူလမ္းညႊန္မႈနဲ ့ ေလ်ာက္ခဲ့တာလဲ ဆုိတာထက္
ဘယ္သူ ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္နဲ ့ ေရြးခ်ယ္ခဲ ့ တာလဲ ဆုိတာ
ပုိ သုံးသပ္ေစခ်င္တယ္…..။
တကယ္ေတာ့ ကုိယ္တုိင္ တရားခံပါကြာ
ဘ၀ဟာ ေလာင္းကစားပြဲ တခုဆုိပါစုိ ့
အနုိင္အရႈံးဟာ ဒုိင္ အတြက္ မဟုတ္ဘူး
{ျပ ုိင္ပြဲ၀င္ အတြက္သာ ျဖစ္တယ္}
ဘ၀ဟာ ျပဇာတ္တခု ဆုိရင္
ဘာေတြ ရင္ဆုိင္ခဲ ့လဲ?
ဘာေတြ ေအာင္ျမင္ခ့ဲလဲ?
ဘာ က်ရႈံးခ့ဲလဲ?
ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္
မက်ဆုံးေသးတ့ဲ လက္ရွိအေျခအေနထိဟာ
ပိတ္ကားအဖြင့္ နိဒါန္းပဲ ရွိပါေသးတယ္………။
ေသခ်ာတယ္
ပြဲမျပီးေသးသေရြ ့ ဘယ္အဆုံုးအျဖတ္မွ မမွန္ကန္နုိင္ဘူး……..။
အေျခအေနကုိ ၾကည့္ျပီးေၾကြးေၾကာ္တယ္ ဆုိတာ
ဖေယာင္းတုိင္ ကုိင္ထားတ့ဲ မ်က္ကန္းပဲျဖစ္နုိင္ပါတယ္…။
တကယ္ေတာ့
ဘ၀ဆုိတာ တုိက္ပြဲ စစ္စစ္ပါ
{လုိက္ပြဲ အကန္ ့အသတ္မရွိဘူး}
ဘယ္ေတာ့ ဇာတ္သိမ္းမလဲ
ငါ့မွာ ဗ်ာဒိတ္မ့ဲတယ္…….။
ကမ္းမေရာက္ေသးသေရြ ့ ေတာ့ လႈိင္းမူးနုိင္တာပဲ..
ေလာေလာဆယ္ေတာ့
ကဲ………….
ပန္းပန္ေနဆဲ[တဲ့] မေဗဒါေရ
ေခါင္းလား ? ပန္းလား?
ဖြင့္လုိက္ၾကရေအာင္
ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ေျမာက္ပါလိမ့္…………။
“ခရမ္းေရာင္ေပစြန္းသြားတ့ဲကဗ်ာ”
ေရးခ့ဲဖူးသမွ်ကဗ်ာေတြထဲမွာ
ခံစားခ်က္နဲ႔ ျဖစ္ရပ္မွန္
တသားတည္းက်တ့ဲ ကဗ်ာ
တစ္ပုဒ္မွ မပါဘူး
ဒီ ကဗ်ာေရာပဲ….
အခ်ိန္တန္ဖိုးထားတတ္ဖို႔ ခ်စ္သူေပးတဲ့ နာရီထက္
သူငယ္ခ်င္းေပးတဲ့ ဗလာစာအုပ္ကို ပိုျမတ္ႏိုးတယ္....
ေပွ်ာ္ရႊင္ရဆုံး အခ်ိန္ ၊ ရက္ ေတြမွာ
ကုိယ့္ ကုိ ကုိယ္ အေမးျဖစ္ဆုံး ေမးခြန္းက
ငါ ဘာေၾကာင့္ ငုိေနမိတာလဲ?
ၾကယ္တစ္ပြင့္ထဲမို႔ အလင္းေဖ်ာ့ရတဲ့
ေကာင္းကင္ကို သနားတယ္....
ေလအသင့္မွာ ေၾကြလြင့္ဖို႔ ေမႊးပ်ံ ႔ေစရတဲ့ ပန္းအတြက္
ဥယ်ာဥ္မႈးကို သနားတယ္..။
ငိုေနသူကို ႏွစ္သိမ့္ရင္း
ကိုယ္တိုင္ ငိုေနရတာကို
ရင္ထဲမွာ ဘယ္လိုမွ လိမ္ညာမရေအာင္ သိလိုက္ရတဲ့အခါ
ၾကိဳးစားျပီးျပံဳးလိုက္တယ္.....
အဲဒီ အျပံဳးက အၾကီးမားဆံုး ဟန္ေဆာင္မႈ ျဖစ္သြားတယ္..
ဆို႔နင့္ မြန္းၾကပ္မႈေတြၾကားကပဲ
ကဲ...ထပ္ခံစားၾကည့္ရေအာင္....
ျပံဳးေနတဲ့ မ်က္ႏွာမွာ မ်က္လံုးက ငိုေနတယ္ဆိုရင္
နာမည္တစ္မ်ိဳးတည္းေပးရမယ္ဆိုပါေတာ့
ဘာနာမည္ေပးမလဲ ?
ကဗ်ာ ဖတ္သူ အမ်ားစုဟာ
ကဗ်ာ စည္းကမ္း [အမိန္႔] မလုိက္နာက်လုိ႔
ျဖဴစင္တ့ဲ ကဗ်ာေလးေတြ ေပစြန္းသြားတတ္ၾကတယ္
အထူးသျဖင့္
ကၽြန္ေတာ္ ကဗ်ာေလး
ခရမ္းေရာင္ေပစြန္းသြားတယ္… ။
ေက်းဇူးျပဳျပီး {ဒီ ကဗ်ာကုိလည္း}
ခံစားခ်က္လား ? ျဖစ္ရပ္မွန္လား ?
မေမးပါနဲ႔
{လက္တကမ္း}
ဘ၀ကုိ လာကုိက္တ့ဲ virus က
ၾကီးသလား ? ေသးသလား? ဆုိတာ
ကုိယ့္ရ့ဲ ေျဖရွင္းတုိက္ခုိက္ႏုိင္စြမ္းက
တုိင္းထြာဆုံးျဖတ္လိမ့္မယ္….။
ဘ၀က
ေၾကာက္လုိ႔မျဖစ္ဘူး
ေၾကာက္လို႔မရဘူး
ဘာကုိ ဦးညႊတ္ရမလဲ ….. လုိ႔
ကုိယ့္ကုိ ကုိယ္ အျမဲေမးေနဖုိ႔ လုိတယ္……..။
ေရြးခ်ယ္ဖုိ႔လည္း လုိတယ္
စြန္႔လြတ္ရဲဖုိ႔လည္း လုိတယ္
ေနာက္ဆုံး
လုပ္ခ်င္တာကုိ လုပ္ပစ္လုိက္
ကုိယ့္ အလုပ္က ကုိယ့္ကုိ
ဆုံးျဖတ္သြားမယ္…..
ရလာဒ္ကေတာ့
လက္တကမ္းမွာပဲ……။ ။
28.9.2008
{အနာရင္းခ်ိန္}
ဘ၀ဟာ
ဘာကုိ ဦးစားေပးသင့္သလဲ?
ဘာ အေရးၾကီးဆုံးလဲ ? ဆုိတာ
စီမံ ခန္႔ခြဲဖုိ႔ အဆိပ္သင့္ခ်ိန္ျဖစ္တယ္………။
အခက္အခဲ ဆုိတာ
ကုိယ္႔ကုိ အရည္အခ်င္းစစ္တ့ဲ
စိန္ေခၚ ဆင့္စာ တစ္ေစာင္ျဖစ္တယ္……..။
ဘယ္လုိ ေျဖရွင္းမလဲ?
ဘာန႔ဲ ေျဖရွင္းမလဲ?
ႏွလုံးရည္သုံးမလား?
လက္ရုံးရည္ သုံးမလား?
ေသခ်ာတယ္
ဘ၀ဟာ
ဘူး , ျငင္းလုိ႔ မရဘူး….
ရွင္သန္ျခင္းဟာ
အဆိပ္သင့္ခ်ိန္
အနာရင္းခ်ိန္ ဆုိရင္
မကုစားႏုိင္ေသးသေရြ့ေတာ့
ခံႏုိင္ရည္ ရွိရလိမ့္မယ္………
ဘ၀ဟာ
ဒီလုိ အတုံးအရုံး က်ဆုံးမႈ႕နဲ႔ နိဂုံးခ်ဳပ္လုိ႔ မရဘူး…….
ဇာတ္သိမ္းဟာ
လွဖုိ႔ မလုိဘူး………
အဓိပၸာယ္ရွိဖုိ႔လုိတယ္……….
28.9.2008
{ေဖေဖာ္၀ါရီ နိဒါန္းဦး}
နိဒါန္းေပါင္းမ်ားစြာထဲမွာေတာ့
ေဖေဖာ္၀ါရီ ဟာ ငါ့အတြက္ နိဒါန္းဦး……..
အတၳဳ ပၸတၱိကုိ ျပန္လွန္ၾကည့္လုိက္တုိင္း
မ၀့ံမရဲ အညၾတကဗ်ာ
ငုိခ်င္းရွည္ဆန္စြာပဲ မွတ္တုိင္တည္ပါေရာ့…..
ဘ၀ကုိ ကဗ်ာလုိ႔
အမည္တပ္ၾကည့္တယ္….
ဘ၀ဟာ….
ကဗ်ာလုိ ေအးခ်မ္းသာယာမႈ မရွိဘူး
ဘ၀ဟာ
ေလခၽြန္သံေလာက္ေတာင္ ဂီတမဆန္ဘူးဆုိရင္
အဲဒီ ဘ၀ဟာ
ဘယ္ေလာက္ခါးသက္မယ္ဆုိတာ
ဘယ္လုိမွ တုိင္းတာျပလုိ႔ ရမွာ မဟုတ္ဘူး
ငါ့ ရ့ဲ ကႏၱာရ လမ္း မွာ
ငါ့ အရိပ္ကေလးကုိ ငါျပန္သနားတယ္……
ငါ့ နာရီေတြ မ်က္ရည္နဲ႔ လည္ပတ္ခ့ဲတယ္………
ငါ့ ရႈိက္သံေတြက ျပဳစားခ့ဲရတ့ဲ လႈိင္းေတြလုိ…….
အရာအားလုံးကုိ ျပန္ေတြးၾကည့္တုိင္း
ရင္ခြင္မွာ လွ်က္ျပတ္ခ့ဲတယ္……
ဘ၀ရ့ဲ အၾကီးမားဆုံး ပုိင္ဆုိင္မႈ တဲ အိမ္ေလး
ငါ့ ရင္ခြင္ထဲက ဘယ္သူ ဆြဲထုတ္သြားလဲ…......?
ေပ်ာက္ဆုံးသြားတ့ဲ ငါ့ကဗ်ာေတြက
ရင္ခြင္တခုလုံးကုိ ေျဗာင္းဆန္ေစတယ္………
အေမ့ကုိ မေတြ႔ရတ့ဲ ေဖေဖာ္၀ါရီ ကိန္းဂဏန္းက
ဘ၀ သက္တမ္းတ၀က္
ေဖေဖာ္၀ါရီ ေရာက္တုိင္း အေမကုိ ပုိလြမ္းတယ္……..
ဒီ ကဗ်ာေလးကုိ ငါ အရမ္းခ်စ္တယ္
[အေမ့ကုိ မလြမ္းရင္ ဒီကဗ်ာကုိ ငါေရးမွာ မဟုတ္ဘူး]
ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္
ဒါဟာ
ေဖေဖာ္၀ါရီ ကုိယ္စားျပဳတ့ဲ
ငါ့ ဘ၀ရ့ဲ သမုိင္းရတု..
{ဘာ အေရးၾကီးဆုံးလဲ}
ငါ့ ကုိယ္ ငါ ေမးတ့ဲ ေမးခြန္း
ငါ ဘာေၾကာင့္ ခံစားေနရတာလည္းဆုိတာထက္
ခံစားေနရတာကို ကုစားဖုိ႔က အေရးၾကီးဆုံးပဲ…
ေပ်ာက္ဆုံးေနလုိ႔ ငါ ရွာေဖြေနတာလား
ငါ ရွာေဖြ လုိ႔ ေပ်ာက္ဆုံးေနတာလား
ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္
ျပန္ေတြ႔ဖုိ႔ က အဓိက က်လိမ့္မယ္……..
ေဆးစက္ဟာ ပန္းခ်ီကားေၾကာင့္လွတာ ဆုိရင္
ငါဟာ
ေဘာင္ အျပင္ဘက္ ရုန္းထြက္လာသူ ျဖစ္လိမ့္မယ္…..
[လြတ္ေျမာက္လာသူ လုိ႔ ေတာ့ မဆုိလုိခ်င္ဘူး]
ဒါေပမယ့္
အခုလည္း တျခားေဘာင္ထဲ မွာပါဘဲ
ဒါဆုိရင္
အားလုံးဟာ မလြတ္ေျမာက္သူပဲေပါ့..
ေဘာင္ , ဘာကြပ္ ကြပ္
ငါ ေဘာင္ေၾကာင့္လွတ့ဲ ေဆးစက္ မျဖစ္ခ်င္ဘူး
ငါ ဘာေရာင္လဲ ဆုိတာ သိဖုိ႔
အရမ္း အေရးၾကီးတယ္…
အေပါက္ေသးေသးေလးက
သေဘၤာၾကီး တစ္စီးလုံးကုိ နစ္ျမဳပ္ေစႏုိင္တယ္…..ဆုိရင္
အေၾကာင္းတရားအားလုံးဟာ
အေရးေပၚတန္းမွာ ရွိတယ္……။ ။
9.7.2008 12:15pm
{လြန္ေျမာက္ခ်င္သူ}
ထမ္းရြက္ထားတ့ဲ အရာက ေလးလံတယ္လုိ႔ ထင္ျမင္မိရင္
အဲဒီ ၀န္ အေပၚ အမွန္ မျမတ္ႏုိးေသးလုိ႔ ပါဘဲ…..
သြားပါမ်ား ခရီးေရာက္ ဆုိတာ
လူတုိင္းသိႏုိင္ပါတယ္…
ဒါေပမယ့္
ခရီးသည္ ဆုိတာ
အပန္းေျဖ ခရီးတေထာက္နားခ်င္လိမ့္မယ္
အုိဘယ့္ ဖန္ဆင္းရွင္
အကၽြႏု္ပ္သည္ ေလွာင္အိမ္ထဲက အက်ဥ္းသားေတာ့ မဟုတ္
သုိ႔ေသာ္
ထြက္ေပါက္ရွာလုိသည္……
မြန္းၾကပ္မႈကုိ တြန္းလွန္ဖုိ႔ တစုံတရာ လုပ္လုိက္တယ္…….
[ထြက္ေပါက္ရွာျခင္းေပါ့]
အဲဒီ အခါ
အမွန္တကယ္ လြတ္ေျမာက္သြားပါသလား?
မြန္းၾကပ္မႈ အမွန္တကယ္ အဆုံးသတ္သြားပါသလား?
ေရာက္မလာေသးတ့ဲ သူကုိ ေမွ်ာ္ရတာ
အေမာဆုံးပါဘဲ
သူ ေရာက္လာရင္လည္း
အေမာဆုိ႔ မႈေတြ အမွန္တကယ္ အဆုံးသတ္မယ္ မထင္ဘူး
ဒီ ေန႕ ကုိ မေအာင္ႏုိင္, ႏုိင္ရင္
မနက္ျဖန္ မွာလည္း ရႈံးနိမ့္ရမွာ……..
မတည္ျငိမ္ရင္ ဘာမွ မလုပ္နဲ႔
ရႈံးနိမ့္မယ္
ဒီ ေနရာကို သတၱိရွိရွိ ရင္ဆုိင္
ဒီ ေနရာကုိ ေအာင္ႏုိင္ရင္
ေနာက္ တေနရာ ထပ္တုိက္မယ္….. တ့ဲ
ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရား
ညီေတာ္ တစ္ပါးကုိ[ေျပာ] ေဟာတယ္
ငါ ဟာ လြန္ေျမာက္ခ်င္သူပဲ
ခံႏုိင္ရည္ရွိရွိ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ ရင္ဆုိင္ရင္ ေအးခ်မ္းမွာပါ…
အမွန္တကယ္ မလြန္ေျမာက္ေသးသေရြ ႔ ေတာ႔
ထြက္ေပါက္ရွာရင္း
ၾကိဳးရွာရင္း………….
28.7.2008
12း40 pm
{“အေမ့ရ့ဲေဆာင္း”}
<ပထမပုိဒ္>
*အထက္အညာ၊ ရာသီမွာကား
ေႏြဟာပူလြန္း ၊ေခ်ာင္းေရခန္းသုိ႔
ေႏြကမ္းကုိုျဖတ္ ၊မုိးခါဇာတ္လည္း
မျပတ္သြန္းရြာ ၊ရြာေသာခါကား
ျပန္႔လ်ာက်ယ္၀န္း ၊ ရြာလယ္လမ္းလွ်င္
ျဖတ္သန္းမလြယ္၊ ႏုံးေျမႏွယ္သုိ႔
တင့္တယ္ကင္းျငား၊မုိးဇာတ္ခါးကုိ
၀ပ္တြားခထြက္ ၊ေဆာင္းခါဇာတ္တြင္
လင္းဓာတ္ေပးေဆာင္၊သခင္ေရွာင္ပုန္း
ညဥ့္ေရာင္ဖုံးလ်က္၊အရုဏ္တက္ႏွင့္
တြယ္ဖက္* ထြက္ခါ ၊ အုိ ဆည္းဆာတုိ႔
အညာအထက္ခ်မ္းလြန္းသည္…….။ ။
<ဒုတိယပုိ္ဒ္>
**မလပ္တခါ ၊ခ်မ္းလြန္းရွာတည့္
ေဆာင္းရာသီဇာတ္၊နိဗၺာန္ရပ္တြင္
စြန္႔လြတ္ခြဲထြက္၊ရြာျပင္ဘက္ဆ
သနပ္ခါးတင္၊မ်က္ႏွာျပင္လ်က္
ရႊင္ရႊင္ပ်ပ် ၊ ျပဳံးအလွႏွင့္
လက္ကတံစဥ္ ၊ကုိင္လ်က္ပင္တည့္
သံစဥ္ညီညာ ၊လွမ္းၾကီကာျဖင့္
ေလ်ာက္လာခ့ဲျမန္း၊ဆီးႏွင္းလမ္းမွ
ပက္ဖ်န္းအေရာင္၊ေရႊျပန္ေရာင္သင့္
ေရႊေရာင္လြင္ျပင္၊လယ္ကြင္းျပင္တည့္
သြားစဥ္ပါသြား၊သနပ္ခါးလွ်င္
ျပန္ကားလာခါ ၊ပါမလာ….ဟု
သစၥာမုခ် ၊ေျပာဖြယ္စြတည့္
ရိပ္စရွာေဖြ ၊မေတြ႔ေလျပီ
ေမြးေမေမေသြး၊ ဘ၀ေရးသုိ႔
စေတးေပးဆပ္၊ေခၽြးရည္စက္က
ေခ်ဖ်က္ပ်က္ယြင္း၊ပ်က္ေစျခင္းထင္
ပန္းခင္းမာလာ ၊နတ္န႔ံသာသုိ႔
ျမတ္မာတာပါး ၊သနပ္ခါးလွ်င္
ခ်စ္သားအကၽြန္ ၊မေတြ႔မွန္ခ့ဲ
ေဟမာန္ေဆာင္းခါ ၊ျမတ္မာတာတြင္
တခါမလပ္ ပန္းလြန္းသည္……..။ ။
<တတိယပုိဒ္>
***တသက္တခါ ၊မလင္းရွာတည့္
ေတာရြာညခင္း ၊ၾကယ္မလင္းေသာ္
လမင္းေမွ်ာ္ၾက ၊တမ္းတမ္းတသုိ႔
ယု၀ေခၚဆုိ ၊မိန္းမပ်ဳိလွ်င္
ပါးကုိနံ႔သာ ၊ဆံႏြယ္မွာပန္း
စဥ္ထာ၀ရ ၊တမ္းတမ္းတ၏
မိဘတြင္ေခၚ ၊အေမေတာ္ကား
လ , ေမွ်ာ္ညခင္း ၊မဟုတ္ကင္းခ့ဲ
ထုံသင္းန႔႔ံသာ ၊ပန္းမာလာက
ရင္မွာခဏ ၊မတမ္းတ သုိ႔
သားအလွည့္မွာ ၊တုန္႕ျပန္လာ ဟု
တသက္တခါ တမ္းကန္းသည္…….။ ။
<<အင္း၀ေခတ္ဟန္>
စၾက္ာလည္[၀မ္းပုိက္ၾကီး]ရတု>>
{“တုမႏႈိင္းသာ”}
<ပထမပုိဒ္>
*အလွဘုရင္ ၊ အၾကင္နာယွဥ္သုံး
ရယ္ရႊင္ျပံ ုးလွ်င္ ၊္ရႈံးေအာင္လွပ
ပန္းခ်ီမွ်ပင္ ၊ လုိက္မမွီက်န္ရစ္
ႏုပ်ိဳမ်စ္သား ၊ေျခာက္ျပစ္ကင္းေလဖြယ္
အလွမယ္သုိ ့၊တင့္တယ္ရွိေပစြ
ျမတ္မိဘသည္ ၊ အလွေရးဆြဲသီ
နတ္ပန္းခ်ီလွ်င္ ၊ လုိက္မွီမထင္ရ
ေရးၾကံဆေသာ္ ၊
ေမာဃရလာဒ္ထုိက္မည္ထင္……။
<ဒုတိယပုိဒ္>
**သဒၵအရွင္ ၊ အစဥ္သာခ်ိဳေအး
ေမတၱာေတးကို ၊ သီေၾကြးေလဟန္ႏွယ္
သားေလးရယ္ေခၚ ၊ နား၀ယ္စီးဆင္းဟန္
လြမ္းစိတ္လွ်ံတက္ ၊ အသံဧကရာဇ္
ပိုင္ရွင္ျဖစ္ေသာ ၊ ငွက္စစ္ကရ၀ိတ္
ေပ်ာ္ျမဴးတိတ္သား ၊ ရႊင္စိတ္ပ်က္ျပယ္လစ္
မ်က္ရည္ျမစ္ကုိ
စင္စစ္စီးဆင္း ႏုိင္မည္ထင္…...။
<တတိယပုိဒ္>
***ဂႏၶသခင္ ၊ ဆင္ယင္နံ ့သာဖဲ
ခ်ိ္န္တုိင္းျမဲေမႊး ၊ ေျမသဲျပင္ဆီမွ
ထက္ဘုံရွသုိ ့ ၊ ဂႏၶမာရႈံးသား
ပန္းနံ ့ရွားမည္ ၊ ထြဋ္ဖ်ားအနံ ့ရွင္
မာတာတြင္တည့္ ၊ ၀န္းက်င္ႏွင့္အထက္
ပ်ံ ့ႏွံ ့တက္ျခင္း ၊ဂုဏ္ျမတ္သတင္းမွာ
သင္းပ်ံ ့ရွာသည္
ျပိ ုင္လာပန္းတုိင္း ရႈံးမည္ထင္……..။
ေတာင့္တဲတြန္ ့ရတု
လြမ္းဇာနည္
[အင္း၀ေခတ္
ရွင္မဟာရ႒သာရ ၏ ၀ဏၰပဘာ အစခ်ီေသာ ေတာင့္တဲတြန္ ့ ရတုမ်ိဳး ျဖစ္ပါသည္။]
{“အုိဘယ့္ေမတၱာေတာ္”}
<ပထမပုိဒ္>
*မေမ့ရာဖြယ္ ၊ တေနကြယ္လည္း
စမ္းႏွယ္မျပတ္ ၊ မေလ်ာ့တတ္သည့္
ေရွ့ဆက္တုိးလာ ၊ႏႈိင္းမ့ဲစြာတည့္
ေမတၱာပုိင္ရွင္ ၊ ျမတ္မိခင္သည္
ေန၀င္လကြယ္ ၊ အစြမ္းကြယ္လည္း
မကြယ္ေမတၱာ ၊ ထားရွိပါခ့ဲ
မာတာမ်က္ရည္ ၊ က်ရွိေခ်ေသာ္
သက္ေသေျမထု ငုိသေယာင္…….။
<ဒုတိယပုိဒ္>
**တေန႔တာကြယ္ ၊ တ လ ကြယ္လည္း
လႏွယ္၀င္းေျပာင္ ၊ အလင္းေရာင္ႏွင့္
အေမွာင္ဖယ္ၾကဥ္ ၊ လြန္ျဖဴစင္သား
ေရွ့တြင္ေျဖာင့္တန္း ၊ အမွန္လမ္းကုိ
တန္းတန္းတည့္မတ္ ၊ ညႊန္ျပတတ္ျပီး
မလပ္သာယာ ၊ ခ်မ္းေျမ့စြာလွ်င္
မာတာအေမ ၊ ထားရွိေလသည္
သက္ေသေမရု ျပဳိမေယာင္…….။ ။
<တတိယပုိဒ္>
***ယေန့ကာကြယ္ ၊အႏၱရာယ္တည့္
မလြယ္ထိပ္ဖ်ား ၊ ျပဳစုမ်ားကုိ
မအားမလပ္ ၊ ျပဳရန္ခက္လည္း
ဆက္ဆက္ယခု ၊ အေမျပဳခ့ဲ
ယခုတုန္႔ျပန္ ၊ သင့္အဖန္ေလ
တာ၀န္တစ္ပြဲ ၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႏြဲပါ
အျမဲတေစ ၊ ေပးဆပ္ေနေနာ္
ျမတ္ေမေနလု ပ်ဳိလွေအာင္…..။ ။
{တုိင္းထြာမရ အနႏၱေမတၱာ}
<*ပထမပုိဒ္*>
ႏႈိင္းပ်အစဥ္ ၊ ဘုရားရွင္၏
မိခင္ေမတၱာ ၊ ဥပမာကား
မဟာပံသု ၊ ဒီေျမထု၏
ၾကီးမႈတုိင္းထြာ ၊ယူဇနာလွ်င္
သခ်ၤာတြက္ေရး ၊ ႏွစ္သိန္းေလးေသာင္း
ရွည္ေ၀းမတု ၊သိေနရုကား
ၾကီးမႈတုိင္းထြာ ၊ယူဇနာလွ်င္
သခ်ၤာရွစ္ေသာင္း ၊ေလးေထာင္ေပါင္းေလာ့
သိ္န္းေသာင္းကုေဋ ၊မတြက္ေရႏွင့္
အေမေမတၱာ ၊ႏႈိင္းယွဥ္ပါေသာ္
လြန္စြာေသးသြယ္ ၊၀ါးရြက္ငယ္ႏွင့္
ႏြား၀ယ္ခ်ဳိသြင္ ၊ပမာယွဥ္၏
အစဥ္ႏႈိင္းပ် သိေစမည္………။ ။
<*ဒုတိယပုိဒ္*>
ရုိင္းပ်မထင္ ၊ထပ္ႏႈိင္းယွဥ္ရ့ဲ
မျမင္ဘက္ကမ္း ၊လြန္က်ယ္၀န္းသည့္
ျမစ္ကၽြန္းဘုရင္ ၊ သမုဒ္ျပင္ကား
မျမင္တုိင္းတာ ၊က်ယ္၀န္းစြာတည့္
ပမာဏကင္း ၊လြန္က်ယ္၀န္းသည့္
ေရမြန္းသေဘၤာ ၊ေလွငယ္ေမ်ာ..သုိ႔
ျပန္႔ေျပာက်ယ္စြာ ၊အဏၰ၀ါလည္း
ေမတၱာအရာ ၊ မႏႈိင္းသာေသာ
မာတာအေမ ၊ႏႈိင္းယွဥ္ေလေသာ္
မုိးေရစက္ေပါက္ ၊တစက္ေလာက္တည့္
က်မ္းေထာက္ေလျပန္ ၊လြန္စြာမွန္၏
တဖန္ႏႈိင္းယွဥ္ ၊ရႈေစခ်င္သည္
မထင္ရုိ္င္းပ် ရွိေစမည္…….။ ။
<*တတိယပုိဒ္*>
တုိင္းဆမျမင္ ၊သမုဒ္ျပင္ထက္
အစဥ္က်ယ္စြာ ၊စကၠ၀ါတည့္
ျဗဟၼာလူနတ္ ၊မ်ဳိးစုံဇာတ္ကား
ဒီ စကၠ၀ါ ၊ ဧရိယာတြင္း
စဥ္သာခုိလႈံ ၊အလုံးစုံရွင့္
အကုန္၀ါးမ်ဳိ ၊က၀ိဆုိခ့ဲ
ထုိထုိက်ယ္စြာ ၊စကၠ၀ါကား
တုိင္းထြာမရ ၊က်ယ္လြန္းလွ၏
စကၠ၀ါျပင္ ၊ရွိမထင္လည္း
မိခင္ေမတၱာ ၊ႏႈိင္းယွဥ္ပါေသာ္
တုိင္းထြာမရ ၊စၾက္ာ၀ဠာ
အပ္နဖားသြင္ ၊ရွိသည္ထင္္၏
မျမင္းတုိင္းတာ ရွိေနသည္……..။ ။
ပထ၀ိ ံ ေ၀ဠဳကံ ပတၱံ၊
သိေနရု ဦန ၀မၼိကံ၊
စကၠ၀ါဠံ သူစိ ဃရံ
သမုေဒၵါ ပါတိကံ ယထာ။
<<အခ်ီညီ ပဒညီ အခ်ညီ>
ပုိဒ္စုံ စၾက္ာလည္ ရတု>>
3 comments:
ကဗ်ာေလးကေကာင္းပါတယ္... ဖုန္းေမွ်ာ္ေနမွန္းမသိလို႔ပါ... သိရင္ဆက္တာေပါ့.. ဟဲဟဲ (ေနာက္တာ)
ကိုယ္ခ်စ္ထက္...သူခ်စ္က ပိုေကာင္းမယ္ ထင္ပါတယ္ဗ်ာ...။
ကိုယ့္အိမ္မက္နဲ႕ကိုေပါ့ ဆက္ေလွ်ာက္ အားေပးတယ္ :P
Post a Comment